دیشب در حالی که  اشک هایم را پاک می کردم بغضم را پنهان کردم  چشمهایم را بستم و به شلمچه، فکه ، طلائیه رفتم.  یک، دو ، سه ،‌ده ، بیست ، صد ،‌دویست ، هزار می شمردم هزار شهید، هزار احساس،  همه غرق در خون احساس ،‌هزار رفیق همه در غرقابه عشق و سرها و دستها همه یک شباهت با هم داشتند همه تکه های احساس بودند که بر زمین نقش احساس زده بودند.اما هر چه چشم گرداندم ندیدم؛ لابه لای نی های خیبر در بلندی کوههای اورامانات در دو کوهه در حاج عمران ، بستان هم نبود. همه از یک چیز می گفتند از احساس جنگ ولی هر چه گشتم از هیچ کس نتوانستم آدرس سنگر خرد جنگ را بیابم. دیده بانان ـ زمان جنگ وبعد از جنگ ـ هم احساس را مراقبت می کردند، بی توجه به سنگر خرد؟!

دیشب برنامه صندلی داغ یکی از جانبازان نابینا را دعوت کرده بود. او از احساس و داغداری لاله ها می گفت از دوست شهیدش که با آتش عقب آرپی جی پودر شده بود از چشمهایش که در جبهه جا گذاشته بود و از احساسی که از جبهه سوغات آورده بود و به همه هدیه می کرد. نتوانستم برنامه را تا آخر ببینم اشک های من هم مثل مجری( آقای نجفی) جاری شده بود او از احساس جنگ می گفت و با احساس به تصویر می کشید اما ....

سالهاست که از جنگ می گذرد؟! رسانه ها  اعم از تلویزیزیون، سینما، مطبوعات و غیره به تبلیغ احساس جنگ می پردازند _‌که بی تاثیراز اراده سیاسی نیست _ و سیاستمداران ما نیز زمان را مناسب طرح خرد و واقعیت جنگ نمی بینند و می گویند ـ بعد از چندین سال از گذشت جنگ ـ با فرارسیدن زمان مناسب واقعیت های جنگ را به اطلاع مردم خواهیم رساند ـ اما این زمان کی فرامی رسد سخن دیگری است ـ اما...

در این میان نسل جدید هستند که هر ساله به زیارتگاه احساس می روند و حاکمان شادمان فریاد می دارند که امسال چند صد هزار نفر از مناطق جنگی بازدید کرد ه اند و بر شلمچه و فکه اشک ها نشانده اند و برهنه پای بر تکه های احساس فرزندانمان قدم گذاشته اند و هریک به تبرک تکه ای با خود به سوغات آورده اند  بی این که زیارتگاهی برای خرد جنگ بسازند هرروز یادمانها برشهیدان احساس می سازند و خود به روضه خوانی و این نسل را به گریه می نشانند. که این همه برگ چسباندن است نه رویاندن ریشه ها که در طوفان حوادث این همه فرو می ریزد.

تصمیم
سفرنامه حج(1)
دلم تنگ شده
ریگ و کفش
مقام بحث
حکایت تکرار تلخ اندیشه
زیبا هوای حوصله ابری است
مصیبت سینما
[عناوین آرشیوشده]